Ωριμότης μηδέν

Σοβαρότατος ο Δεκέμβρης μου.
Στη δουλειά επικρατεί βαρεμάρα, έκανα φανταστικούς διαλόγους με την Ελένη:
-Θες να παραγγείλουμε? -Ναι, τι να πάρουμε, Goody's? -Όχι ρε συ καμιά φούστα, έχει 50% στο site που κοιτάζω. Και παραγγείλαμε φούστες.
Ανήμερα Χριστούγεννα πήγα με τους γονείς μου να δω τη ζωή του Πι και ο μπαμπάς μου φορούσε τα 3d γυαλιά και από κάτω είχε τη μουστάκα. Εκτός του γελοίου αυτού θεάματος, στη μέση της ταινίας άρχισε να φιλοσοφεί για το αν υπάρχουν μαύρα μάτια ή αν υπάρχουν μόνο καστανά σκούρα και τσακώθηκε με τη μάνα μου, διότι διαφωνούσαν. Δεν είναι για να τους πηγαίνεις σινεμά! Την άλλη φορά ήθελα να πάω πάλι με τον πατέρα μου να δούμε τον Μπάτμαν και η μάνα μου λύσαξε, "θέλω κι εγώ να'ρθω να δω το Πάκμαν", μα βρε καλή μου, βρε χρυσή μου αφού δεν σου αρέσουν εσένα αυτά τα έργα και είναι και μεγάλο, θα βαρεθείς,"όχι, θα έρθω, δεν θα βαρεθώ". Στη μισή ώρα έβγαλε έναν φακό από την τσάντα της και έλυνε sudoku.

Παραμονή Χριστουγέννων στο σπίτι του Κωνσταντίνου ήμουν πολύ μετρημένη, αφού δεν φόρεσα ούτε τα κέρατα του τάρανδου. Παίξαμε αυτό το παιχνίδι που πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο κι ενώ ήμουν αθώα, όλοι με θεωρούσαν ύποπτη, έτσι, χωρίς λόγο, επειδή κουνούσα τα πόδια μου και επειδή χαζογελούσα, δεν ξαναπαίζω τέτοιο παιχνίδι, άσε που τώρα βρήκα αυτό:
http://giosti.com/gr/paichnidia/santa-claus-sfentona-a-christmas-kanoni-g3181.html
και όλο το απόγευμα ρίχνω τον Άη Βασίλη με τον καταπέλτη και είναι πολύ καλύτερο. Όταν ξεπερνάω τα 300 μέτρα είναι και ένας τάρανδος και με κοιτάζει ξινισμένος.
Αύριο έχει πάλι βραδιά επιτραπέζιου στη Μαρία. Θα σας ενημερώσω.
Αλλά επειδή πέρα από τα παιχνίδια, έχουμε και το βιολί μας, χτες που βγήκαμε δεν κρατιόμασταν, τον χορέψαμε τον Παντελίδη μας - τα ίδια Παντελίδη μου τα ίδια Παντελή μου - και επίσης αυτό το καινούργιο της Ελένης Χατζίδου, "χειρότερη να είναι η κάθε σου η μέρα, χειρότερα να ζεις κάθε στιγμή μαζί της, χειρότερη ζωή από δω και πέρα", στίχοι μες στην αισιοδοξία για το καινούργιο έτος, δεν βάζω και το βίντεοκλιπ γιατί νομίζω ότι παραπάει, χρονιάρες μέρες (γιορτάρες μέρες που λέει και ο Θανάσης). Σας εύχομαι καλή Πρωτοχρονιά και θα τα πούμε πάλι από του χρόνου. Πάω να παίξω καταπέλτη.

Τι μας "έλαχε" νυχτιάτικα...

Φοβάμαι ότι έχω χάσει συχνότητες από το δεξί αυτί μου και αναρωτιέμαι αν φταίει η δουλίτσα μου ή αν φταίει ο Λεπά. Η αλήθεια είναι ότι δεν βοηθάω κι εγώ την κατάσταση. Χτες ας πούμε πήγαμε σε ένα Χριστουγεννιάτικο event της δουλίτσας μας, όπου ο dj έβαζε από Αντύπα μέχρι Φαραντούρη με γέφυρα Boney M. και τούμπαλιν, το οποίο δεν ήταν και πολύ ευχάριστο. Επίσης ζήτησα μια ursus σπράιτ και δεν είχαν, δεν κατάλαβα όμως αν δεν είχαν ursus ή αν δεν είχαν σπράιτ, και για να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση πήρα μια βότκα λεμόνι, που τελικά ήταν λεμόνι σκέτο, και έτσι κι αλλιώς δεν πρόλαβα να το χαρώ, γιατί έπεσε όλη με ορμή πάνω στην καινούργια μου μπλούζα, στο καινούργιο μου κολάν και στο παλιό μου παλτό (και μην σου πω ότι εκείνη τη στιγμή έκανε γέφυρα με Δάντη). Anyway, τώρα λέμε για την κουφαμάρα μου. Έρχεται λοιπόν μια μαντάμ γνωστή του Γιάννη και της Ποπίτσας και τους πιάνει την κουβέντα. Και μπούρου μπούρου, κι έτσι, κι αλλιώς, και η Πόπη να συμφωνεί, και ο Γιάννης να φέρνει κάποιες αντιρρήσεις, κι εγώ να μην ακούω τίποτα, παρά μόνο τον Παντελίδη remix με Abba - gimme gimme gimme a man after midnight! και να βλέπω το στόμα της μανταμίτσας να ανοιγοκλείνει. Λέω στον Παναγιώτη, -Ρε φίλε νομίζω ότι είμαι κουφή, οι άλλοι εδώ έχουν πιάσει ψιλή κουβέντα με τη μαντάμ και εγώ δεν ακούω Χριστό. Ο Παναγιώτης ψελίζει: -Τιιί?? απάντηση που τολμώ να πω ότι με καθησύχασε ιδιαιτέρως. Εν τω μεταξύ φεύγει και η μαντάμ και η Ποπίτσα μου λέει μες στην αφέλεια, -Πωωω, καλά που έφυγε, μίλαγε συνέχεια δεν άκουγα και τίποτα και όλο ναι και χαχαχα της έλεγα. Άρα όλα καλά με τα αυτιά μου. Το λύσαμε και αυτό.
Και ύστερα έγινε κλήρωση για τα δώρα. Αυτό το έθιμο που μου θύμισε λίγο 90's, όταν μας έτρεχε ο μπαμπάς μου σε κάτι ταβέρνες με τα Πασόκια και κλήρωναν κακόγουστες γούνες και αντικολλητικά τηγάνια. Στην είσοδο μας φόρεσαν ένα βραχιολάκι με τον αριθμό μας, όπως αυτό το all inclusive που σου βάζουν στα ξενοδοχεία. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια δεν υπήρχε λόγος να είναι και πλαστικό αδιάβροχο, διότι δεν κολυμπήσαμε, μισή ώρα έκανα να το κόψω απ' τη χέρα μου όταν φύγαμε. Τα δώρα τα είχαμε μοιράσει στο μυαλό μας πριν καν γίνει η κλήρωση. Τον ατμομάγειρα ας πούμε, αν τύχαινε στην παρέα μας, θα τον δίναμε στη Νάντια. Εγώ, αφού το είπα σε όλους τους φίλους μου, άρχισα να το λέω και στους άσχετους που παρευρίσκονταν και περνούσαν να χαιρετήσουν: Γεια σου, χάρηκα, Καλά Χριστούγεννα, να σου πω, αν τύχεις τον ατμομάγειρα μπορείς να μου τον δώσεις γιατί τον έχω τάξει στη φίλη μου τη Νάντια;? Η Νάντια οραματιζόταν τον ατμομάγειρα σαν τον Μποτρίνι που μόλις βγήκε από τη σάουνα. Μετά αναγκάστηκα να της αποκαλύψω ότι είναι μηχάνημα και έπαψε να τον ποθεί. Κι έτσι έφυγε η θετική ενέργεια και έτυχε σε έναν άσχετο. Στην παρέα μου όμως πήραμε τα περισσότερα και τα καλύτερα δώρα. Και αυτό το ipad mini που το ζήλευαν όλοι. Και μιας και ήμασταν τυχεροί, σήμερα παίξαμε και Λόττο έτσι ομαδικά, ένα νούμερο ο καθένας μας. Το 26 έβαλα. Ώχου και δεν σας νοιάζει, απλά λέω...
Καλά Χριστούγεννα και καλά να περάσετε, μην πέσετε με τα μούτρα στο φαί, λιτότητα είπαμε.

Παραμιλάω και παρατραγουδάω

Θα ξεκινήσω από το παρατραγουδάω. Μου κόλλησε που λες αυτές τις μέρες να τραγουδάω Λεπά. Έτσι , από το πουθενά, άνευ λόγου και αιτίας. Η κατάσταση έχει ως εξής: Σάββατο βράδυ βγήκαμε σε ένα μέρος από αυτά που πετάω τη σκούφια μου, αυτά που αρέσουν πολύ και στην Coula, και ας μην το παραδέχεται, και ας λέει ότι τάχα μου τον Παντελίδη στην εκπομπή της τον έβαλε για μένα και έπεσε το επίπεδο "κατάχαμα". Βέβαια ο Παντελίδης είναι κλεισμένος για τους επόμενους μήνες, και πολύ πιο σύντομα σου κλείνουν ραντεβού για εξέταση στο ΙΚΑ, παρά τραπέζι στον Παντελίδη, οπότε βολευτήκαμε στο Empati North με Αδαμαντίδη, Δασκουλίδη και Σπύρο Σπυράκο. Καλά μέχρι εδώ, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο, αντί να προσηλωθούμε στους καλλιτέχνες, εγώ και η Πένυ τραγουδούσαμε χιτ του Λεπά, με αποκορύφωμα το "το'πε το'πε ο παπαγάλος", και δίναμε πόνο μεταξύ μας. Αφού το συνεχίσαμε αυτό το βιολί για καμια ώρα, μετά το κολλήσαμε και στους διπλανούς μας. Στο γύρνα από τα μπουζούκια φάγαμε βρώμικο και ο Κώστας με γύρισε σπίτι και μετά από λίγο μου έστειλε μήνυμα να μου πει "μλκα όταν σε άφησα, στη στροφή έβγαλα το βρώμικο", λες και έπρεπε να ξέρω αυτή τη χρήσιμη πληροφορία πριν πέσω για ύπνο.
Από τα "κατάχαμα", ανέβηκα σκάλα και την Τετάρτη, στην γιορτή των παιδικών χωριών SOS, άκουσα ένα συγκρότημα ονόματι hasta banana, που  αγνοούσα την ύπαρξή του, αλλά ομολογώ ότι ήταν συμπαθέστατο.
Μετά από την πίστα του Σαββάτου ήρθε η πίστα του αεροδρομίου, η οποία κατέληξε σε μία απ' τα ίδια, απλά χωρίς γαρύφαλλα. Ο μηχανικός μας έδειξε τα μέρη του αιρμπασακίου και μας έβαλε να καθήσουμε στο πιλοτήριο, έτοιμες να πετάξουμε για "έβδομο ουρανό". Εκεί όλοι ενθουσιάστηκαν με τα κουμπιά, κι εγώ με το μικρόφωνο του πιλότου. Μην μπορώντας να συγκρατηθώ, το άρπαξα για να ξανατραγουδήσω Λεπά, και-νιώθω-νιώθω-νιώθω-ταααραχήηη, χωρίς καμία αισχύνη, μπροστά στους συναδέλφους μου και στον εκπαιδευτή, ο οποίος αντί να μου κλείσει τον ήχο και το στόμα, έκανε παραγγελιά και το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου. Μετά από αυτό το μουσικό διάλειμμα φωτογραφηθήκαμε παντού, ακόμα και μες στην τουρμπίνα, και πήγαμε για καφέ.

Επίσης, είδα το παρακάτω βιντεάκι και έτσι ήρθε και το "παραμιλάω" που λέγαμε. Και αποφάσισα ότι από δω και μπρος θα πηγαίνω παντού με τις σκάλες. Όσοι δεν το έχετε δει, να μπείτε να το δείτε.



Κακή ιδέα για καληνύχτα, καλύτερα να έλεγα ότι έβγαλα το βρώμικο. Ή έστω να σας πόσταρα το Τζουτζούκα.